Uniwersytet Óbuda jest to publiczny węgierski uniwersytet techniczny z siedzibą w Budapeszcie oraz w Székesfehérvárze. Jego nazwa wzięła się od dzielnicy Óbuda (Stara Buda) – jednej z najstarszych w stolicy Węgier. Formalnie Uniwersytet Óbuda powstał w 1999 roku przez połączenie trzech szkół wyższych o profilu technicznym: Kolegium Technicznego im. Donáta Bánki (Bánki Donát Műszaki Főiskola), Kolegium Technicznego im. Kálmána Kandó (Kandó Kálmán Műszaki Főiskola) oraz Kolegium Technicznego Przemysłu Lekkiego (Könnyűipari Műszaki Főiskola), które połączyły się w Budapeszteńskie Kolegium Techniczne (Budapesti Műszaki Főiskola), w 2004 roku przekształcone w Uniwersytet Óbuda. Początków uczelni należy jednak szukać o wiele wcześniej, Uniwersytet Óbuda odwołuje się bowiem do tradycji i dorobku powstałej w 1879 roku instytucji edukacyjnej – Państwowego Centralnego Biura Przemysłowego w Budapeszcie, zaś w wymiarze duchowym – do dziedzictwa pierwszego Uniwersytetu Óbuda, założonego 1 sierpnia 1410 roku.
Africa Research Institute (Afrika Kutatóintézet) jest to centrum badawcze Uniwersytetu Óbuda, założone w 2019 roku i funkcjonujące w ramach Szkoły Doktorskiej Nauk o Bezpieczeństwie (Biztonságtudományi Doktori Iskolájában). Centrum prowadzi badania z dziedziny nauk o bezpieczeństwie dotyczące obszaru kontynentu afrykańskiego.
Oficjalna strona internetowa Uniwersytetu Óbuda.
Profil facebookowy Uniwersytetu Óbuda.
Oficjalna strona internetowa Africa Research Institute.
Profil facebookowy Africa Research Institute.
Uniwersytet Ostrawski (Ostravská Univerzita) jest publiczną uczelnią badawczą z siedzibą w Ostrawie (Kraj morawsko-śląski, Republika Czeska). Jest to nowo utworzony uniwersytet (1991), który jako instytucja naukowa widzi swoją rolę w rozwoju nauk humanistycznych oraz medycznych, jak również dziedzin artystycznych w regionie, który dotychczas tradycyjnie związany był ze sferą przemysłową i technologiczną. Chciałby tym samym przyczynić się do rozwiązania palących problemów Regionu Morawsko-Śląskiego w sferze społecznej, ekologicznej i zdrowotnej oraz ukształtowania Ostrawy jako prawdziwego miasta uniwersyteckiego. W tym celu Uniwersytet zamierza w dalszym ciągu wykorzystywać swój potencjał do odzwierciedlania tożsamości, kultury i historii regionu, a także rozwijać go poprzez działania na polu artystycznym.
Uniwersytet Ostrawski (UO) kształci prawie 9 000 studentów na sześciu wydziałach - Wydziale Nauki, Wydziale Artystycznym, Wydziale Sztuk Pięknych i Muzyki, Wydziale Medycyny, Wydziale Nauk Społecznych oraz Wydziale Edukacji, oferując szeroką gamę dyscyplin i niekonwencjonalne kombinacje kierunków.
Katedra Geografii Człowieka i Rozwoju Regionalnego (Katedra Sociální Geografie a Regionálního Rozvoje) jest częścią Wydziału Nauki Uniwersytetu Ostrawskiego. Składa się z dwóch ośrodków badawczych, w ramach których prowadzone są badania obejmujące, między innymi, geografię miast, geografię ekonomiczną oraz geografię polityczną i kulturową. Jednym z tradycyjnych obszarów badawczych Centrum Geografii Politycznej i Kulturowej (CPGG) są zjawiska etniczności, nacjonalizmu, konfliktów etnicznych i separatyzmu. Na poziomie regionalnym CPGG koncentruje się głównie na postsowieckiej lub postkomunistycznej Eurazji, ale także na Bliskim Wschodzie, regionie Indo-Pacyfiku i Afryce Subsaharyjskiej.
Oficjalna strona internetowa Uniwersytetu Ostrawskiego.
Profil facebookowy Uniwersytetu Ostrawskiego.
Oficjalna strona internetowa Katedry Geografii Człowieka i Rozwoju Regionalnego.
Profil facebookowy Katedry.
Uniwersytet w Peczu (Pécsi Tudományegyetem) jest publiczną uczelnią badawczą z siedzibą w Peczu (Komitat Baranya, Węgry). Został założony w 1367 roku przez króla Ludwika Węgierskiego (na Węgrzech znanego jako Ludwik I Wielki), będąc tym samym pierwszym i najstarszym węgierskim uniwersytetem. W kolejnych stuleciach doświadczał różnego rodzaju przemian, w ramach których dokonano podziału na mniejsze jednostki, które następnie połączono z szeregiem innych szkół wyższych. Uniwersytet w Peczu jaki znamy w dzisiejszym kształcie to efekt finalizacji procesów unifikacyjnych, które zakończyły się w 2000 roku. Obecnie składa się on z 10 wydziałów, na których kształci się około 20 tysięcy studentów oraz kilku centrów badawczych. Oprócz studiów w języku węgierskim, Uniwersytet w Peczu oferuje ponad 100 programów studiów w języku angielskim i niemieckim.
Centrum Badań nad Afryką (Afrika Kutatóközpont) powstało pod koniec 2009 roku na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu w Peczu jako konsekwencja coraz większego zainteresowania badaniami nad kontynentem afrykańskim. Było to pierwszy tego typu afrykanistyczny ośrodek badawczy w węgierskim systemie szkolnictwa wyższego. Począwszy od 2010 roku Centrum cyklicznie co dwa lata organizuje międzynarodowe konferencje afrykanistyczne – Pécs African Studies Conference. Z Centrum związane jest również założone nieco wcześniej (w 2007 roku) czasopismo naukowe Afrika Tanulmányok (Hungarian Journal of African Studies, HJAS), które ukazuje się trzy razy w roku w języku węgierskim i angielskim.
Oficjalna strona internetowa Uniwersytetu w Peczu.
Profil facebookowy Uniwersytetu w Peczu.
Oficjalna strona internetowa Centrum Badań nad Afryką.
Profil facebookowy Centrum Badań nad Afryką.
Muzeum Afrykanistyczne w Olkuszu, z siedzibą w zabytkowym budynku dawnego Szpitala św. Błażeja (działającego od 1849 roku do lat 70-tych XX wieku) przy ulicy Szpitalnej 32, powstało w 1971 roku dzięki darom przekazanym Towarzystwu Przyjaciół Ziemi Olkuskiej przez Bogdana Szczygła i jego żonę Bożenę Szczygieł-Gruszyńską, którzy przez wiele lat mieszkali w Nigrze, gdzie pracowali jako lekarze. Z czasem kolekcja powiększyła się o cenne zbiory przekazane przez prywatnych darczyńców. Olkuskie muzeum jako jedyne w Polsce ma profil afrykanistyczny, w jego zbiorach zgromadzono eksponaty obrazujące życie codzienne ludów Afryki Zachodniej oraz Środkowej. Szczególne miejsce w kolekcji zajmują przedmioty związane z grupami etnicznymi: Tuaregów, Dogonów, Bambara oraz Buszongo. Można tu oglądać szeroki wybór sprzętów codziennego użytku, strojów, masek rytualnych, instrumentów muzycznych, amuletów, rzeźb i biżuterii oraz broń z różnych regionów Afryki. Ciekawostką zbiorów olkuskiego muzeum są fetysze, czyli talizmany, figurki bądź maski, którym przypisuje się nadzwyczajną moc magiczną. W olkuskiej kolekcji znajduje się także ponad 20 afrykańskich fajek wykonanych z tykwy, drewna oraz kości dzikich zwierząt, jak również kolekcja kapeluszy pasterskich Fulan z Afryki Zachodniej. W muzeum prezentowana jest także przekazana placówce prywatna kolekcja Anny i Leona Kubarskich obejmująca sztukę i malarstwo Afryki Subsaharyjskiej.
Oficjalna strona internetowa Muzeum Afrykanistycznego w Olkuszu.
Profil facebookowy Muzeum Afrykanistycznego w Olkuszu.
Muzeum Miejskie w Żorach zostało utworzone w grudniu 2000 r. z inicjatywy władz miasta Żory, osób indywidualnych skupionych wokół Towarzystwa Miłośników Miasta Żory oraz ówczesnego dyrektora Miejskiego Ośrodka Kultury dr. Lucjana Buchalika. Do roku 2013 mieściło się w wynajmowanych pomieszczeniach Miejskiego Ośrodka Kultury, zaś w 2014 r. przeprowadziło się do obecnej siedziby przy ul. Muzealnej 1/2 w Żorach. Do dyspozycji Muzeum zostały wówczas oddane pomieszczenia w odrestaurowanej willi Haeringa oraz w dobudowanej części wystawienniczo-magazynowej. Pochodzący z początku XX wieku (prawdopodobnie z 1908 r.) budynek, którego pierwszym właścicielem był żorski weterynarz Ferdynand Haering, pełniący również funkcję wiceburmistrza miasta, był swego czasu jednym z najbardziej okazałych budynków w mieście.
Oprócz działalności wystawienniczej, Muzeum Miejskie w Żorach prowadzi także działalność edukacyjną oraz naukowo-badawczą opartą na własnych badaniach terenowych pracowników, głównie w Afryce Zachodniej. Bezpośrednim efektem prowadzonych badań są nowe eksponaty, rozbudowa informacji naukowej muzeum oraz artykuły i publikacje naukowe pracowników, w tym także ramach wydawnictw własnych. Muzeum Miejskie w Żorach jest prężnie działającą nowoczesną instytucją kultury, która może pochwalić się interesującymi etnograficznymi kolekcjami zbiorów regionalnych (szczególnie dotyczących miasta Żory) oraz pozaeuropejskich, wśród których dominują eksponaty afrykańskie. Żorską kolekcję afrykańską zapoczątkowano od pozyskiwania obiektów z Afryki Zachodniej, z czasem jednak zaczęto gromadzić także przedmioty pochodzące z innych regionów Afryki. Obecnie kolekcja ta liczy ponad 4 tys. obiektów, które są pozyskiwane drogą zakupów lub darowizn, część zaś przywożona jest z badań terenowych w Afryce. W ciągu swojej ponad 20-letniej historii Muzeum Miejskie w Żorach było wielokrotnie nagradzane, np. za wystawę „Polskie Poznawanie Świata” w 2016 roku otrzymało SYBILLĘ (w kategorii ‘Wystawy etnograficzne’) – nagrodę za wydarzenie muzealne roku (odpowiednik muzealniczego Oscara) przyznawaną przez Narodowy Instytut Muzealnictwa i Ochrony Zbiorów.
Oficjalna strona Muzeum Miejskiego w Żorach.
Profil facebookowy Muzeum Miejskiego w Żorach.
Muzeum Etnograficzne w Krakowie zostało otwarte 19 lutego 1911 r. Swoje powstanie zawdzięcza wysiłkom Seweryna Udzieli, pedagoga, społecznika, autora licznych prac etnograficznych. Wykorzystując klimat przygotowań do patriotycznych rocznic w Krakowie i apelując do ofiarności społeczeństwa, Muzeum ogłaszało, że gromadzi wszelkie wytwory związane z życiem i twórczością ludu wiejskiego ziem polskich i ościennych, a także zbiory z dalej położonych krajów „o ile by zostały ofiarowane przez polskich podróżników lub zbieraczy”. W 1913 roku muzeum zyskało siedzibę na Wawelu. Kolekcja systematycznie się powiększała dzięki zaangażowaniu społeczników i kolekcjonerów. W momencie wybuchu II wojny światowej zbiory liczyły już 30 tys. obiektów. W 1945 roku Towarzystwo Muzeum Etnograficznego przekazało zbiory państwu. Dopiero trzy lata później udało się uzyskać dla nich nową siedzibę w dawnym ratuszu na krakowskim Kazimierzu. Dokonał tego Tadeusz Seweryn, następca Udzieli na stanowisku dyrektora instytucji. Już w 1951 roku doprowadził on do powstania pierwszej wystawy stałej. W roku 1986 Muzeum otrzymało drugi zabytkowy budynek, przy ulicy Krakowskiej 46, zwany „Domem Esterki”.
Zbiory Muzeum Etnograficznego w Krakowie to największa i najstarsza kolekcja etnograficzna w Polsce. Od chwili powstania Muzeum powiększyło zbiory do ponad 80 tysięcy obiektów. Prowadzi działalność badawczą, naukową, wydawniczą, edukacyjną, wystawienniczą. Trzon kolekcji stanowią obiekty z terenu przedwojennej i dzisiejszej Polski. Nie mniej ważne i cenne są zbiory z innych krajów i z innych części świata (m.in. najstarsza na świecie kolekcja syberyjska, zbiory z terenów Azji, Ameryki, Oceanii i Afryki).
W skład kolekcji afrykańskiej wchodzą min. zbiory z terenów dzisiejszej Namibii i Botswany związane z kulturą ludów San (Buszmeni) przekazane w darze przez wybitego afrykanistę, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, Romana Stopę. Niezwykły zbiór ponad tysiąca zdjęć m.in. z Maroka podarował Muzeum Marian Maurizio Abramowicz – taternik, poeta, podróżnik, inżynier rolnictwa. Muzeum Etnograficzne im. Seweryna Udzieli zorganizowało szereg wystaw związanych z kulturami Afryki. Między innymi, w 2017 r. miała miejsce wystawa pt. „Na przekór. Kabylia” na której zaprezentowano kabylską biżuterię z prywatnej kolekcji Urszuli Zanotti. Była to pierwsza w Polsce prezentacja kultury Kabylii, regionu Algierii, który przez niemal dwa tysiące lat, na przekór wszelkim okolicznościom, zachował swoją własną tożsamość.
(na podstawie materiałów z oficjalnej strony internetowej Muzeum oraz strony województwa małopolskiego https://www.malopolska.pl)
Oficjalna strona Muzeum Etnograficznego im. Seweryna Udzieli w Krakowie.
Profil facebookowy Muzeum Etnograficznego im. Seweryna Udzieli w Krakowie.